آشنایی با آرتروز در سالمندان

آشنایی با آرتروز در سالمندان به بحث درمان و پیشگیری از آرتروز می‌پردازد.

علاوه بر سایر بیماری‌های مزمن مانند دیابت، فشار خون بالا و بیماری‌های قلبی، افراد مسن بیشتر از سایر بخش‌های جمعیت از روماتیسم مفصلی (Ra) و آرتروز زانو (OA) رنج می‌برند. آرتروز میتواند منجر به درد مزمن (شایع در افراد مسن) شود و می‌تواند منجر به افسردگی و اختلالات خواب و همچنین افزایش هزینه‌های مراقبت‌های پزشکی شود.

مدیریت آرتروز یا مدیریت یک درد مزمن

انتخاب یک برنامه درمانی مناسب در سالمندان به دلیل عوامل زیادی می‌تواند پیچیده باشد. از جمله این عوامل را می‌توان به داروهای متعدد، بیماری‌های متعدد، تداخلات دارویی احتمالی، کاهش عملکرد داروها و تغییر اثر داروها اشاره کرد. همه این عوامل منجر به چالش‌هایی در دستیابی به نتایج درمانی خوب می‌شود.

روماتیسم مفصلی

روماتیسم مفصلی، یک بیماری خودایمنی مزمن، یک بیماری التهابی سیستمیک است که باعث تخریب، درد، تورم و سفتی مفاصل می‌شود. تخریب تدریجی مفاصل می‌تواند منجر به آسیب دائمی و بدشکلی شود و یکی از علل شایع ناتوانی است. با این حال، علت اصلی این اختلال خود ایمنی ناشناخته است.

علائم اصلی روماتیسم مفصلی معمولا در سنین 25 تا 50 سالگی شروع می‌شود. علاوه بر تورم و سفتی، آن‌ها شامل درد دو طرفه هستند، به عنوان مثال، در ابتدا در پاها، دست‌ها و مچ دست. درد همچنین می‌تواند در نواحی دیگر مانند لگن، زانو، شانه‌ها و گردن ایجاد شود. از آنجایی که روماتیسم مفصلی روی کل بدن تأثیر می‌گذارد، علائم دیگری مانند تب، کاهش وزن، خستگی و از دست دادن اشتها ممکن است به وجود بیاید.

تشخیص روماتیسم مفصلی شامل معاینه فیزیکی همراه با آزمایش خون برای وجود فاکتور آرتروز (آنتی‌بادی که در بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی یافت می‌شود) است. وجود پروتئین واکنشی (مسئول برخی از اختلالات التهابی) و نرخ رسوب گلبول قرمز بالا.

آرتروز

برای آشنایی با آرتروز در سالمندان باید بدانیم که آرتروز زانو، شکل رایج بیماری مفصلی، عموماً افراد بالای 60 سال را مبتلا می‌کند. اغلب با درد، محدودیت حرکتی و ناتوانی همراه است.

آرتروز زانو معمولاً مفاصل تحمل‌کننده وزن را تحت تأثیر قرار می‌دهد و معمولاً با زوال یا شکست مفصل همراه است. برخلاف روماتیسم مفصلی، هیچ آزمایش تشخیصی خاصی برای آرتروز زانو وجود ندارد. علائم بالینی معمول درد در ابتدا هنگام استفاده از مفصل است. بعداً ممکن است در هنگام استراحت درد ایجاد شود. فعالیت طولانی مدت ممکن است شرایط را تشدید کند و استراحت ممکن است درد را کاهش دهد. هدف درمان کاهش درد و تأثیر آن بر بیمار و ارتقاء کیفیت زندگی او است.

مدیریت درمان آرتروز برای سالمندان

آیا درمان آرتروز به طور کلی از طریق ترکیبی از درمان دارویی و غیر دارویی حاصل می‌شود؟ درمان با هدف به حداقل رساندن درد و ایجاد تأثیر بر روی بیمار انجام می‌شود.

تاثیر عملکرد روزانه در کیفیت زندگی

درمان‌های غیردارویی شامل آموزش بیمار و مراقبت، ورزش، کنترل وزن و روش‌های حرارتی (به کار بردن گرما یا سرما) است. مدیریت موثر درد بیشتر از طریق داروهای ضد درد (داروهای ضدالتهابی و استامینوفن)، تکنیک‌های تهاجمی (تزریق کورتون) و حتی مواد مخدر به دست می‌آید. با این حال، استفاده از مواد مخدر در افراد مسن به دلیل ترس از اعتیاد یا مصرف غیرقانونی مواد مخدر همچنان موضوعی بحث‌برانگیز است. با این وجود، دستورالعمل اخیر پزشکان متخصص، استفاده از مواد مخدر را در موارد درد شدید آرتروز تجویز نمی‌کند.

مدیریت آرتروز مفصلی

آشنایی با آرتروز در سالمندان و مبحث درمان دارویی روماتیسم التهابی شامل داروهای ضدالتهابی با تاکید بر مهارکننده‌های جدید شامل آنزیم‌های ساختاری است، که التهاب را با خطر کمتر سمیت گوارشی کنترل می‌کند. کورتون‌های خوراکی و داخل مفصلی با موفقیت مورد استفاده قرار گرفته‌اند، اما باید مشخصات عوارض جانبی را به‌ویژه در افراد مسن در نظر گرفت.

همچنین در روماتیسم مفصلی از داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری استفاده می‌شود که به طور گسترده برای کنترل پیشرفت بیماری استفاده می‌شود.

برخی از عوامل اولیه عبارتند از داروی پلاکونیل، داروهای ترمیبی از ضد باکتری و ضد التهاب و متوترکسات، که به طور سنتی استاندارد طلایی شناخته می‌شوند، و درمان اولیه به دلیل مصرف یک بار در هفته و اثربخشی آن.

داروهای های ضد‌روماتیسمی نسل جدید اثر خود را با تضاد فاکتورهای سیتوکین که در فرآیند التهابی منجر به روماتیسم التهابی دخیل است، اعمال می‌کنند. این عوامل به تازگی توسعه یافته عبارتند از داروی رمی کید، داروی انبرل و  آمپول آدالیموماب. علاوه بر این، داروی آناکینرا (Kineret)، سیتوکین (یک مولکول‌های پروتئینی محلول در آب) ضد التهابی، برای مصرف یک بار در روز از طریق تزریق زیرجلدی در دسترس است.

مدیریت آرتروز در سالمندان

آشنایی با آرتروز در سالمندان با درمان دارویی در آرتروز زانو شامل استامینوفن، داروهای ضدالتهابی و اغلب مواد مخدر برای درمان درد متوسط ​​تا شدید است.

استفاده از داروهای ضدالتهابی در افراد مسن می‌تواند منجر به عوارض جانبی دستگاه گوارش شود. با استفاده از گیرنده‌های سلولی مثل هیستامین، مهارکننده‌های پمپ پروتون یا میزوپروستول، می‌توان این علائم منفی را کاهش داد. با این وجود، استامینوفن در مقدارهای مصرف کافی می‌تواند جایگزین ایمن‌تری باشد.

گزینه دیگری که داروسازان توصیه می‌کنند درمان موضعی با کپسایسین است که ماده P را که یک واسطه درد است، مهار می‌کند.

باید به بیماران کمک مراقبین سلامت سالمند موسسه توانبخش توصیه شود که نتایج بهینه با کپسایسین زمانی حاصل می‌شود که به طور مرتب از آن استفاده شود.