سالمندی و سلامت شنوایی : رویکرد در یکدوره زندگی
سالمندی و سلامت شنوایی و رویکرد ما در یک دوره زندگی مبحث تکراری و در عین حال رایج دوره سالمندی است و از آنجاییکه تواناییهای شنوایی افراد با افزایش سن کاهش مییابد. بیش از 5 درصد از جمعیت جهان، تقریباً 360 میلیون نفر، دچار ناتوانی کم شنوایی هستند. در بزرگسالان، کاهش شنوایی با صداهای بیش از 40 دسی بل در گوش با شنوایی بهتر تعریف میشود.
کم شنوایی یک مسئله مهم در طب سالمندان است زیرا با مسائل بهداشتی متعددی از جمله زوال شناختی سریع، افسردگی، افزایش خطر زوال عقل، تعادل کمتر، زمین خوردن، بستری شدن در بیمارستان و مرگ و میر زودرس همراه است.
همچنین پیامدهای اجتماعی مانند کاهش عملکرد ارتباطی، انزوای اجتماعی، از دست دادن استقلال، اختلال در توانایی رانندگی و افت مالی وجود دارد. علاوه بر این، شروع کم شنوایی تدریجی و ظریف است، ابتدا بر تشخیص صداهای با صدای بلند و با مشکل در درک گفتار در محیطهای پر سر و صدا، اما نه در محیطهای آرام، تأثیر میگذارد.
در نتیجه، تأخیر در شناخت و درخواست کمک برای مشکلات شنوایی رایج است. کم شنوایی مرتبط با افزایش سن هیچ درمان شناخته شدهای ندارد و فناوریها (سمعک، کاشت حلزون و دستگاههای کمکی) آستانهها را بهبود میبخشد اما شنوایی را به حالت عادی و سلامت شنوایی باز نمیگرداند. بنابراین، مراقبت های بهداشتی برای افراد کم شنوایی و افراد در حلقههای ارتباطی آنها مستلزم آموزش و مشاوره (مانند افزایش دانش، تغییر نگرش و کاهش انگ)، تغییر رفتار (مثلاً انطباق راهبردهای ارتباطی) و اصلاحات محیطی ( مثلاً کاهش سرو صدا ) است.
در این مقاله به بررسی علل، پیامدها و میزان کم شنوایی از منظر دوره زندگی میپردازیم در ادامه مفهوم “سلامت شنوایی”، نحوه دستیابی به آن، و پیامدهای سیاست و عمل را بررسی میکنیم.
فرصتهای جلوگیری از کم شنوایی در بزرگسالان
در بزرگسالان 65 سال و بالاتر، با افزایش شنیدنیها، شیوع اختلال شنوایی به طور تصاعدی کاهش مییابد. در مناطق آفریقایی و آسیای جنوب شرقی، که میانگین امید به زندگی به ترتیب 50 و 59 سال است (و در هائیتی به 32.5 سال میرسد) و در جمعیتهای بومی که نابرابریهای بهداشتی قابل توجهی وجود دارد (مارموت،2005)، علل قابل پیشگیری شنوایی اختلالاتی مانند سرومن نهفته (موم گوش) در گوش خارجی، اوتیت میانی (عفونت گوش میانی)، یا آسیب حسی عصبی ناشی از کمبودهای تغذیهای، کاهش شنوایی ناشی از سروصدا، سمیت گوش و کاهش شنوایی ژنتیکی ناشی از خویشاوندی بیشتر است.
به عنوان مثال، یک مطالعه اخیر در نیجریه نشان داد که از 79 بیمار مسن که با وزوز گوش مراجعه میکنند، 34 نفر (43 درصد) مبتلا به پریکوزیس بودند (سوگبی، 2013). در چنین کشورهایی یا در مناطق دورافتاده، تمرکز مراقبتهای بهداشتی بر مراقبتهای بهداشتی اولیه و پیشگیری است تا مدیریت کم شنوایی حسی عصبی مزمن.
کم شنوایی یا ناشنوایی چیست؟
چرا این مشکل یک در بهداشت عمومی جهانی مطرح است؟
چرا کم شنوایی در یک دوره زندگی، مثلا پیری به وجود میآید؟
یک نقشه راه سلامت شنوایی چگونه ترسیم میشود؟ سالمندی و سلامت شنوایی و رویکردمان درباره آن بیماریهای مزمن در طول زندگی کدامند؟
درباره پیامدهای اجتماعی و روابط عمومی کم شنوایی چه میدانید؟
درباره گزینههای توانبخشی نظر بدهید؟
موانع دستیابی به سلامت شنوایی کدامند؟
اولویتهای خدمات توانبخشی و نیازهای درمانی و تحقیقات آینده کم شنوایی چیست؟
از ما مشاوره رایگان بگیرید
دیدگاهتان را بنویسید